DAGVERSLAGEN NIEUW ZEELAND

HELLO NEW ZEALAND!
dagverslagen van Bob die al eerder op FB verschenen en ik te lui was om te schrijven omdat Bob dat al heel leuk en goed deed. :)

Auckland, maandag 4 januari, 08:16

We zijn veilig aangekomen in Auckland en hebben er al een goede nachtrust op zitten in het Heartland hotel. Helaas ontbreekt er een stop bij de wasbak, zodat we nog niet hebben kunnen checken of het water daadwerkelijk andersom draait. Het besef dat we aan de andere kant van de wereld zitten is nog niet echt doorgedrongen. In feite zijn we door die lange reis alle besef van ruimte en tijd kwijtgeraakt: terugkijkend op de vluchten voelt het nu al een warrige samenhang van lezen, film kijken en slapen, af en toe onderbroken door een maaltijd van rijst met kip of een omelet: de trotse specialiteiten van China Airlines. Op de vliegvelden was het vooral wachten, in rijen bij de transits, bij de bagagecontroles, in wachtruimtes. En overal Aziaten met mondkapjes. Uit de vele posters en diverse verklaringen die we moesten ondertekenen blijkt dat de angst voor ebola hier een stuk groter is. Maar ja, alles is anders dan thuis.Ik zit nu lekker op het balkon van de hotelkamer. We gaan zo op zoek naar ontbijt en vanmiddag zullen we ons busje gaan ophalen. Dus wordt vervolgd!

Manon is tot de conclusie gekomen dat vluchten langer dan 35 uur niet voor haar bestemd zijn.


Auckland, maandag 5 januari, 11:36

We hebben onze auto opgehaald bij Happy Campers. Hij ziet er in het echt niet zo hip en modern uit als op de foto's op internet, maar de Happy Sheep Sleeper Van is de komende maand onze trots. Toen we bij het bedrijf aankwamen, was het erg druk. Er bleken vanwege zeven ongevallen te weinig wagens op voorraad, maar gelukkig konden wij snel worden geholpen. Vervolgens haalden we de bagage op in het hotel en reden we door naar een nabijgelegen supermarkt voor de hoognodige inkopen. Boodschappen doen in het buitenland is altijd een leuke ervaring: je ontdekt compleet nieuwe producten en raakt nieuwsgierig naar de smaak ervan. We kochten snacks en wijn, brood en beleg, flesjes water en fruit. Bij de kaasafdeling nog een leuk onderonsje met Nieuw-Zeelanders die graag Hollandse kaas aten. Bij de naastgelegen homedepot haalden we nog wat handige accessoires, zoals een campingtafel, slippers en kaarsen. De auto en inkopen zijn gedaan, we kunnen op weg!

Manon ontdekt het rijden aan de andere kant van de weg, wel een beetje spannend maar gewoon met het verkeer meerijden. Dat is de truc! Ondanks ons kleine handremprobleempje op de parkeerplaats van de supermarkt verliep ons eerste camperavontuurtje vlekkenloos!

Orewa, maandag 5 januari, 14:21

We verlieten Auckland via de A1, passeerden de Harbour Bridge en zagen nog kilometers aan buitenwijken en industrieterreinen aan ons oog voorbij trekken. Ik ben blij dat Manon rijdt, dat links aanhouden in een automaat is niets voor mij. We rijden een stuk en ineens zien we landschappen die ons in één klap eindelijk het gevoel geven dat we in Nieuw-Zeeland zijn! Een enorm strand, omzoomd met begroeiing en een prachtig zicht op de kalme oceaan. Ja, we zijn er!

Ruakaka beach, maandag 5 januari, 20:43

We zijn op een alleraardigste camping beland, direct aan zee. We hebben er net een rondje over gelopen en de krabben bestudeerd. De rit hierheen was indrukwekkend, heuvelachtig landschap met veel verspreide huisjes, schapen en koeien. In totaal reden we 161 km in het busje, dat toch moeite heeft met die heuvels. Op deze camping staan veel Nieuw-Zeelanders met hun caravan, grote voortent en extra aanbouw; kamperen is hier een serieuze aangelegenheid! De kinderen vermaken zich hier prima op het strand, en zojuist speelde een groep een potje cricket. Ik snapte er niet veel van. We bakten worstjes en aten dat op broodjes. Daarna dagboeken bijgewerkt, folders bestudeerd en de verdere planning bekeken. Maar goed, we zien wel waar we belanden.

Whangarei, dinsdag 6 januari, 08:23

We hebben heerlijk geslapen. Ik lag er om tien uur in en sliep binnen enkele minuten om pas rond zes uur vanochtend te worden gewekt door het gezang van honderden vogels. We bleven nog een tijdje liggen, maar gingen om zeven uur douchen, ontbijten en inpakken, zodat we rond kwart voor acht konden vertrekken richting Whangarei. De watervallen waren de eerste bezienswaardigheid, en vanwege de vroegte was het er zeer rustig. Aansluitend reden we naar kennissen van Manon d'r opa. Daar bleven we een half uur op bezoek omdat ze andere verplichtingen hadden, maar ze waren blij met de stroopwafels. Het was leuk om even met locals te praten. Toen we wilden vertrekken, bleek de bus kuren te vertonen: de handrem blokkeerde. Na wat heen en weer gebel kwam er een monteur langs die het probleem binnen de kortste keren oploste. Spannend wat er allemaal kan gebeuren, maar iedereen is hier super aardig en behulpzaam.

Russell, dinsdag 6 januari, 14:46

Vanuit Whangarei zijn we via een toeristische route naar Russell gereden. Het was een route met plekken die adembenemend mooi waren. Aanvankelijk waren het de steile hellingen met weelderige begroeiing: onvoorstelbaar hoeveel tinten groen een simpele heuvel kan hebben dankzij de enorme afwisseling aan bomen en struiken. Met name de palmachtige varens op stammen zijn erg opvallend. Later op de route waren het de panoramische uitzichten op de Bay of Islands. In de diepte lagen mooie stranden langs azuurblauw water. In Russell zelf hebben we een hapje gegeten langs de boulevard, gewandeld langs de boutiques en het steiger, en wat boodschappen gedaan.

Haruru Falls, dinsdag 6 januari, 21:04

We staan op de camping langs de oever van een meertje met uitzicht op de Haruru Falls. Hopelijk treffen we het elke dag met soortgelijke campings! Vanuit Russell namen we de veerboot naar Paiha en reden een stukje door naar het Waitangi Treaty Grounds. Het is een van de belangrijkste plekken in in NZ, want hier werd in 1840 een overeenkomst gesloten tussen de Engelse kolonisten en de Maori's waarin de wederzijdse eigendommen en diverse afspraken werden vastgelegd. Hier is onder meer een dertig meter lange kano te zien die elk jaar op 6 februari nog wordt gebruikt om de Treaty te herdenken. We maakten een wandeling over het terrein en reden tenslotte naar de camping. Het is een lange dag geweest waarop we veel hebben meegemaakt. Het wordt een dik dagboek!

Awanui, woensdag 7 januari, 11.30

Eindelijk durfde ik het aan om achter het stuur te kruipen. Inmiddels had ik het trucje van Manon afgekeken: het links rijden, het schakelen in een automaat... Dus voorzichtig begonnen op een rustig stukje. Pakweg twintig minuten later stond ik langs de kant van de weg terwijl een aardige agent mijn gegevens noteerde. Eerdaags moet ik maar eens uitvinden hoe ik tachtig dollar kan overmaken aan de Nieuw-Zeelandse politie. Kortom, de allereerste verkeersboete in mij leven heb ik aan de andere kant van de wereld opgelopen.

Bekentenis van Manon; ik had al stiekem een boete gereden voor dat Bob er een had…. haha. Maar nu staan we gelijk!

Cape Reinga, woensdag 7 januari, 13:51

De tientallen touringcars en busjes van georganiseerde reizen vertrokken juist op het moment dat wij aankwamen bij Cape Reinga. Dit is zo'n beetje het meest noordelijke puntje van Nieuw-Zeeland en biedt een prachtig Panorama over de kust met rotsen, witte stranden, enorme duinen en de kaap met de kenmerkende vuurtoren. Het gebied is bovendien erg belangrijk voor de Maori's. Een vanaf het wandelpad zichtbare, eenzame boom vormt voor de geesten van overledenen de poort tot de onderwereld. Via de trap van de wortels kunnen ze afdalen tot het water, waar ze bovendien ook nog moeten drinken van de stroom van een beekje dat daar ontspringt. Als de geest te zwak is, sterft hij definitief, lukt het hem wel, dan gaat hij naar zijn thuisland. Het was een lange rit, maar de vele prachtige vergezichten maakten het de moeite waard.

Rawene, donderdag 8 januari, 07:03

Het slapen in de campervan gaat veel beter dan ik had verwacht. Door de houten bank uit te schuiven en de kussens te herschikken heb je ineens een bed met een matras. Ik lig onder een dekbed, Manon slaapt in een slaapzak. Zo heb ik geen last van haar gewoel en gedraai - en andersom. In de bus beschikken we verder over wat basisvoorzieningen: een koelbox, een eenpitter en wat kook- en eetgerei. Maar het voldoet allemaal prima. Bovendien beschikken de campings vrijwel altijd over een volledig uitgeruste gemeenschappelijke keuken. Daar heb ik gisteren Chicken Tonight gemaakt, wat weer eens een afwisseling is van de gebakken eieren en opgewarmde soep. De campings hebben tot dusver ook prima toiletten en douches, dus daar hoor je ons niet over klagen.


Waipoua Forest park, donderdag 8 januari, 10:17

We bezoeken het Waipoua Forest Park, waar de hoofdattractie de oeroude Kauri boom is. Experts van het Department of Conservation schatten hem op een ouderdom van 2000 jaar. De Maori's noemen hem Tane Mahut! ofwel de Heer van het Bos. Met een hoogte van ruim 51 meter en een breedte van 14 meter verdient het die naam ook zeker. In de negentiende eeuw stond Nieuw-Zeeland nog vol met kauribomen, maar de kapwoede in de negentiende eeuw hebben vrijwel alle bossen weggevaagd: de lange rechte stammen waren ideaal voor de scheepsbouw. Tegenwoordig genieten de bomen een beschermde status. We bereiken de heer via een soort steiger, want het is niet toegestaan zomaar rond te lopen: het zou de kwetsbare wortels van de bomen kunnen beschadigen, waardoor hij kwetsbaar is voor ziekten. Het is een indrukwekkend grote boom, maar de kruin ziet er in verhouding erg klein uit.

Tauranga, Welcome Bay, donderdag 8 januari, 20:38

Na het bezoek aan de Kauriboom hebben we zo'n zes uur gereden om ongeveer 450 kilometer af te leggen. Via het verontrustend stille Dargaville zijn we de noordwestelijke punt van Nieuw-Zeeland afgedaald, dwars door Auckland gereden om uiteindelijk aan te komen bij de Bay of Plenty. De route kende weliswaar enkele wauw-momenten, maar verder is het vrij eentonig: grazige weiden in een heuvelachtig landschap, met overal verspreide groepjes bomen. Het is karakteristiek en pittoresk, maar 400 kilometer is wel veel van het goede. Gelukkig heeft de Bay of Plenty weer prachtige nieuwe vergezichten: uitgestrekte stranden langs een blauwe zee. De camping waarop we staan heeft Hot Pools, en daar sluiten we de dag heerlijk relaxed af.

Ohope Beach, vrijdag 9 januari, 20:06

Een rustige dag. We sloegen boodschappen in (oef), gooiden de tank vol (oef) en boekten een excursie naar White Island (oef). Vervolgens reden we anderhalf uur richting Whakatane om op de camping Ohope Beach neer te strijken. We hebben een plekje direct aan het strand! Vannacht heeft het geregend, zodat onze campingstoelen en drogende handdoeken drijfnat waren, die konden vanmiddag prima drogen in de brandende zon en de frisse zeewind. Zelf smeerde ik me met een dikke laag zonnebrand in en ging lekker in de zon zitten om mijn dagboek bij te werken. Zonnebrand is hier een serieuze aangelegenheid, want de ozonlaag is boven Nieuw-Zeeland zeer dun. Her en der heb ik al klinieken gezien die zich speciaal richten op de behandeling van skin cancer. In een uurtje tijd waren mijn armen ook behoorlijk verkleurd.
Maar een middag totale rust was zeer welkom. Door te schrijven in mijn dagboek, wat te lezen en een strandwandeling te maken kwam ik weer een beetje bij. En steeds weer keken we uit op White Island, waar de rookkolom soms bijzonder groot was en even later weer leek te zijn verdwenen. Wat White Island is? De meest actieve vulkaan van Nieuw-Zeeland! Binnenkort verslag van de lava, de zwavel, de krater en de dolfijnen die we onderweg zullen spotten!


Tauranga, zaterdag 10 januari, 15:48

Om kwart voor negen vertrok de PeeJay 5 richting de White Bay. Aan boord waren zestig passagiers die popelden om de vulkaan te bezoeken. Al na twintig minuten minderde het schip vaart omdat we midden door een school dolfijnen voeren: het was bijzonder om de speelse zeezoogdieren rond te zien zwemmen, te springen en buitelingen te maken. Na vijf minuten vervolgden we de weg naar het eiland, dat in de verte al te zien was - omringd door grote wolken.
De tocht duurde iets korter dan anderhalf uur, en de laatste etappe naar de oever ging per rubberboot. We hadden allang door hoe bijzonder deze plek was; de vreemd gekleurde hellingen, de vele rotsblokken en de eigenaardige sfeer die er hing. Grote stoomwolken kolkten vanachter een helling hoog de hemel in.
De rondleiding duurde zo'n anderhalf uur en leidde ons in groepjes langs een reeks van bijzonderheden. Het landschap leek nog het meeste op dat van een andere planeet: gele en okerkleurige plekken waar zwavel aan de oppervlakte kwam. Uiteindelijk stonden we aan de rand van de centrale krater, waar het meer grotendeels aan het oog onttrokken was door de stoom. We moesten regelmatig onze gasmasker dragen om ons te weren tegen de dampen zwaveldioxide. Het was al met al een bijzondere plek: de door mineralen vreemd gekleurde beekjes, de gele zwavelfomaties, de borrelende modderpoelen, de stoomgaten, de brokken puimsteen en de verlaten zwavelfabriek. Die was in de jaren dertig verlaten omdat de crisis en alternatieve kunstmest de exploitatie onrendabel maakten. Nu stonden de fabriek en de machinerie langzaam te vergaan door de giftige dampen, de erupties en de elementen. Ook werd verteld over de grote aardverschuiving waardoor in 1924 tien arbeiders om waren gekomen, alleen de kat had de ramp overleefd.

Rotorua, zondag 11 januari, 10:21

We zitten op de houten bankjes van de tribune rond de beroemde geiser Lady Knox, samen met nog zo'n 300 mensen. Het was best een leuk gezicht, dat opspuitende water, maar de massaliteit drukte de pret wel een beetje. De beloofde twintig meter haalde de geiser bij lange na niet. Maar het bijbehorende thermische park dat we vervolgens bezochten was wel schitterend. Wai-o-Tapu beslaat enkele vierkante kilometers en bevat borrelende modderpoelen, dampende zwavelputten en kokende meertjes. Met name het Schilderspalet, een grote vlakte met een heel spectrum aan gekleurde vlakken door de neergeslagen mineralen was een prachtig gezicht. Deze grensde aan de Champagnepoel, die zestig meter diep was en borrelde door het koolzuur. Ook het silicaterras was een mooi gezicht. Ooit lagen hier in de buurt de wereldberoemde Witte en Roze Terrassen, die echter bij een vulkaanuitbarsting in 1886 volledig zijn vernietigd. Dit is sindsdien een zwak alternatief, als je de schilderijen en foto's van weleer mag geloven. We liepen de lange wandeling die ons langs vergezichten en meertjes leidde, en langs talloze geothermische verschijnselen.

Rotorua museum, zondag 11 januari, 17:55

Het museum werd ons door een campingmedewerkster aangeraden en dat bleek inderdaad een schot in de roos. Gevestigd in een voormalig badhuis verhaalt een serie exposities de verschillende verhalen over Roturua. We begonnen met de film, die in mijn reisgids uit 2001 als spectaculair werd omschreven, maar nu af en toe een beetje gedateerd aanvoelt. Desondanks bood het een duidelijk beeld hoe het geothermische gebied is ontstaan - zowel de wetenschappelijke versie met aardschollen en tectonische platen, als de verklaring van de Maori's met overwonnen vuurmonsters en goden die te hulp schoten in koude winters. Van de Maori cultuur kwam nog veel meer aan bod. In een expositie die prachtig was vormgegeven gaven diverse displays allerhande informatie: over het houtsnijwerk, de legenden, de visvangst en agrarische activiteiten, hun voedsel, de concepten mana, tapu en reciprociteit. Helaas hadden we onvoldoende tijd om op het gemak de stukken over de gevolgen van de komst van de Europeanen, de vulkaanuitbarsting en de betrokkenheid in de beide wereldoorlogen te bekijken. Het was allemaal te veel en te interessant, maar het museum ging nu eenmaal dicht.

Hobbiton Movie Set, maandag 12 januari, 17:14

Iedereen kent de beide trilogieën The Lord of the Rings en The Hobbit natuurlijk wel. Beide zijn opgenomen in Nieuw-Zeeland en het landschap komt in de films prachtig in beeld. Het was dus ook ondenkbaar dat we de filmset in Hobbiton over zouden slaan. We reden naar Matamata en boekten een tour die vrijwel meteen per bus naar de filmset vertrok. Ergens werd nog een gids opgepikt en we werden op een weinig bijzondere plek afgezet. Maar na een algemene introductie werden we door een laantje geleid en ineens strekte zich de heuvel met de hobbitholen zich voor ons uit. Wat een gaaf gezicht was dat! In zo'n anderhalf uur tijd leidde de gids ons rond. Hij deed dat erg leuk, gaf ons veel tijd om foto's te maken en vertelde veel details. Het is te danken aan de zoon van de landeigenaar dat hier gefilmd kon worden, de man zelf had alleen belangstelling voor zijn 30.000 schapen. En er werd verteld over de perfectionistische aard van Peter Jackson: hij liet acteurs al weken van te voren oefenen, bijvoorbeeld in het ophangen van de was, zodat dat allemaal heel natuurlijk overkwam: de manier waarop de was hing, slijtplekken in het gras, etc. Kortom, een erg leuke ervaring om hier eens geweest te zijn. Nu wil ik de films natuurlijk meteen kijken om te vergelijken met de set!

Otorohanga, Kiwi House, dinsdag 13 januari, 10:04

De kiwi is niet alleen een soort fruit, het is ook de nationale vogel van Nieuw-Zeeland. Ik vermoed dat we er al eentje hebben zien lopen in het wild, maar vandaag bezochten we ze in een vogelpark, waar we vannacht naast hebben geslapen. In een ruimte waar de nacht werd nagebootst, liep in één van de vier rennen inderdaad een kiwi rond te scharrelen. Het was een opmerkelijk groot beest, ongeveer een flink uitgevallen kip of roerdomp. Ze liep wat onrustig rond, stak haar snavel in de laag humus op zoek naar eten, maar werd om tien uur gevoederd. Een medewerkster vertelde over de kiwi's, waar dus diverse soorten van bestaan. Atu, het exemplaar dat we zagen was de bruingespikkelde, waarvan er nog zo'n 15.000 van bestaan. Vervolgens ging de medewerkster een beschermend pak aantrekken om het beestje te voeren. En toen merkten we hoe de vogel de verzorger begon aan te vallen. Met de scherpe snavel en scherpe klauwen ging ze de dikke rubberen laarzen te lijf. Het was heel apart om te zien! Weg is het romantische beeld van dat lieve vogeltje, waarvan in elke winkel bergen knuffels liggen.

Waitomo Caves, dinsdag 13 januari, 15:00

In een rubberen band dobberden we in het water van het grottenstelsel van Waitomo. Het was een buitengewone ervaring om op deze manier kennis te maken met de glowworms, waar overal reclame voor wordt gemaakt. We waren in een wetsuit gehesen en na wat algemene oefeningen met de rubberen banden, daalden we af in de grot. Ik mocht als eerste van de groep van twaalf, en dat gaf toch wel een bijzondere ervaring, zeker toen ik de eerste glowworms ontwaarde! Kleine groenblauwe lichtjes, het achterwerk van de larven, die na een jaar verpoppen tot een mug. In de loop van de twee uur durende expeditie, waarin we klauterend en drijvend en flink stuk aflegden, passeerden we prachtige plekken waar duizenden lichtjes het plafond van de grot verlichtten. De Efteling, maar dan vele malen mooier! Ja, weer een prachtige ervaring rijker!

Taupo, woensdag 14 januari, 12:46

En daar zat ik dan, met mijn benen in het luchtledige bungelend op 15.000 voet hoogte. Vooraf waren Manon en ik overeengekomen de sprong van 12.000 voet te maken, maar het promotionele praatje had ons overtuigd: bij de parachutesprong van 5 kilometer hoogte had je nu eenmaal een volle minuut vrije val en zo'n vier minuten zweeftijd. En een voordeelpakket met een filmpje en een reeks foto's was nu eenmaal een leuke herinnering voor thuis. Dus zo trapten we opnieuw in de feilloze marketing van de toeristenindustrie, die dankbaar gebruik maakte van het verhoogde limiet van mijn creditcard.
Maar de ervaring is onvergetelijk. Het vliegtuigje steeg in pakweg twintig minuten steeds hoger boven het uitgestrekte Lake Taupo, met uitzicht op het stadje, de heuvels eromheen en de grote naaldbossen, waar flinke delen ook alweer waren gekapt voor het hout. Op 12.000 voet werd een groepje Koreanen eruit gegooid, waarna we nog eens vijf minuten stegen. Ik zat vastgesnoerd aan mijn stoere instructeur Mitch, die af en toe de camera op me richtte, vragen stelde en me dwong breed lachend mijn duimen op te steken. Opmerkelijk genoeg voelde ik me totaal niet zenuwachtig. Ik liet het allemaal over me heen komen: het naar voren schuiven over de bankjes, het over de rand gooien van mijn benen en de sprong in het luchtledige. Zonder iets binnen je bereik om je aan vast te grijpen zat er vijf kilometer niets tussen mij en de aarde. Ik zag het landschap onder me, dat langzaam dichterbij kwam. Ik gilde de longen uit mijn lijf, voelde hoe mijn oren dichtsloegen en deed op commando van Mitch mijn Superman-pose, de zwembeweging en de omhooggestoken duimen. De minuut duurde lang en gaf toch ook wel een gevoel van vrijheid. De ruk van de uitvouwende parachute bracht rust. Ineens was de suizende wind langs je oren weg en kon Mitch zich weer verstaanbaar maken. Ik kon me nu nog meer concentreren op het landschap. Mitch stuurde ons alle kanten open, maakte wat bewegingen naar links en rechts, spinde rond en gaf de teugels ook even in mijn handen. Hij sjorde wat riemen los om me comfortabeler te laten zitten, terwijl ik het landschap in me opzoog. Het was werkelijk krankzinnig mooi om Nieuw-Zeeland ook 'van boven' te zien. Het leek zowel lang te duren als veel te snel voorbij te zijn. De auto's en koeien onder me kwamen steeds dichterbij en het vliegveld kwam in zicht. Feilloos landde Mitch ons bij het terrein van het bedrijf. We landden rustig, ik kuste de grond en we eindigden met wat laatste woorden voor de camera.
Uiteindelijk waren de film en de foto's een geweldige geheugensteun: je hebt in korte tijd zoveel indrukken, dat het fijn is om het terug te kunnen kijken. En het zijn bovendien geweldig leuke films geworden!

Haku Falls, Taupo, donderdag 15 januari 10:15

We staan langs de stroomversnelling die uitmondt in de Haku Falls. Per seconde perst zich 200.000 liter water vanuit Lake Taupo in de Waimere Rivier. Het is één grote kolkende en bruisende watermassa en daar kijken we naar. We maken nog wat foto's en lezen de infopanelen. Zo hadden de Maori's pogingen gedaan om de stroomversnelling te bevaren, maar dat leidde tot het spreekwoord: 'een beetje water door een smal gat maakt je kano stuk'. Weer wat geleerd over die rijke Maori cultuur.

Craters of the Moon, donderdag 15 januari, 10:56

Dit geothermische park bleek ook weer een schot in de roos. Het kostte slechts een paar dollar entree en we kregen er heel veel borrelde putjes en stoomwolken voor terug. In een half uur liepen we rond, beklommen de heuvel voor de scenes view en keerden terug naar het bezoekerscentrum voor een ijsje.


Tongariro Family Park, donderdag 15 januari, 18:47

We zitten rijst met chicken tonight zonder kip te eten onder de beschutting van de openstaande achterklep. Het regent voor het eerst. Het duurt gelukkig niet lang. We gaan vroeg slapen, want morgen een zware dag voor de boeg.

Tongariro Alpine Crossing, vrijdag 16 januari, 11:38

De eerste tien kilometer (van de twintig in totaal)van de Tongariro Alpine Crossing waren adembenemend! We zagen prachtige landschappen aan ons voorbij komen: de velden met gestolde lava en uitgestoten puimsteen van de uitbarsting van Mount Ngauruhoe in 1954, voor sommigen beter bekend als Mount Doom uit The Lord of the Rings. Er waren flinke beklimmingen om op de top te komen, vol geklauter en uitglijders over het losse zand. Maar het uitzicht was fenomenaal! Gesteenten in een dieprode kleur aan de ene kant van de krater, uitgestrekte vlakten aan de andere kant. En voor ons liggen drie helderblauwe meren. Het kostte wat inspanning, maar Nieuw-Zeeland blijft ons elke keer verbazen. Als je denkt dat er geen mooiere landschappen zijn, ligt er om de hoek toch weer een verrassing te wachten.

Nabericht: wat hoogst zelden gebeurt, deed zich vandaag voor. Bij de beklimming van Mount Ngauruhoe (wat wij niet hebben gedaan) is een Nederlander gewond geraakt. Naar we begrepen is hij bij de afdaling zijn evenwicht verloren en is hij zo'n vijftig meter over een steile helling gerold, met behoorlijke wonden aan zijn benen als gevolg. Hij is per helikopter afgevoerd.

Himatangi Beach, zaterdag 17 januari, 14:45

We ontbeten bij de Subway, waarvan er hier zelfs in het kleinste dorpje minstens één gevestigd zit, met de laatste dollars die ik op zak had. We hadden het niet zo goed gepland. Maar op weg naar het zuiden, richting Wellington, kwamen we wel weer een pinautomaat tegen, en een supermarkt, zodat we wat brood en andere benodigdheden konden inslaan. We reden door naar beneden, over highway A1, met opnieuw mooie vergezichten op Mount Doom en andere besneeuwde toppen. We streken neer in Himatangi Beach, een populaire badplaats, waarvan de camping op de camping-App goede recensies kreeg. En ook ditmaal liet deze digitale gids ons niet inde steek: we kregen een prachtig schaduwrijk plekje onder twee kolossale naaldbomen toegewezen. Daar chillen we een tijdje tot we een kijkje op het strand namen. Dat bleek een drukte van belang: veel mensen, auto's die tot aan de vloedlijn geparkeerd stonden en een klein afgezet stukje zee waar de badgasten onder zware bewaking van door DHL-gesponsorde lifeguards mochten spelen in de golven. We dropen dus al snel weer af en lazen, puzzelden en schreven lekker in de schaduw van de bomen, terwijl duizend mussen er lustig op los fluiten.

Himatangi Beach, zaterdag 17 januari, 22:17

Ik doe het op de een of andere manier altijd goed bij bejaarden, dus ik was de pineut toen ik argeloos de gemeenschappelijke keuken van de camping binnenstapte, en tussen een groep grijze koppen van de Caravan Club belandde. Systematisch vroegen ze me alles wat ze van me wilden weten en reageerden uitgebreid op mijn antwoorden. Als gerespecteerde leden van de Caravan Club kenden ze werkelijk elk plekje van Nieuw-Zeeland op hun duimpje, en ongevraagd gaven ze me talloze adviezen. Zo moest ik als Nederlander vanzelfsprekend de Molen in Foxton bezoeken en ik zou het Zuidereiland nog mooier vinden dan het Noordereiland. Een halfuur later was ik murw gepraat over hun reizen naar Europa en de avonturen die ze elk met hun caravan hadden meegemaakt. Het was, kortom, dolle pret.
Diezelfde avond sprak ik nog een tijd met een jongen uit Nieuw-Zeeland, die op de boerderij van zijn ouders werkt. Hij vertelde me meer over het leven hier. De drukte op het strand was veroorzaakt door de Big Dig, een soort schatgraven naar cadeaus die bedrijven hebben verstopt. Verder gepraat over uitgaan, werken en over reizen. Het is toch leuk om in contact te komen met lokale mensen. Over het algemeen is de lokale bevolking niet echt toeschietelijk, de backpackers overigens ook niet. O ja, hij raadde me de molen in Foxton aan, want ik ben immers Hollander.

Foxton, zondag 18 januari, 10.26

De weg naar wellington leidde langs Foxton, dus bezochten we de alom geroemde Molen. Het bleek een wanstaltig object uit 2002 te zijn. Weliswaar op ware grootte, maar gebouwd uit andere materialen dan we ze in Nederland gewend zijn. Maar de inhoud was echt authentiek: stroopwafels, hagelslag, autodrop, klompen en - in de aanbieding - chocoladeletters en taaitaai. We keken even rond en vervolgden de weg naar Nieuw-Zeelands hoofdstad Wellington.

Wellington, zondag 18 januari, 18:33

Waar we de schoenen van Manon zijn kwijtgeraakt kunnen we ons niet herinneren, maar haar sportschoenen waren onvindbaar. Dus eerst in het winderige Wellington op zoek naar schoenenwinkels. Dat was een leuke speurtocht die ons liet kennismaken met de stad. We dwaalden door winkelstraten, waarbij we eindelijk slaagden met een paar Nikes bij de Footlocker. Bij een grote boekwinkel kochten we ook allebei nog een leesboek. Vervolgens richting het Te Papa Museum, het nationale museum, dat bovendien gratis toegankelijk is. Dat bleek een enorm gebouw met verschillende verdiepingen en een indrukwekkend warrige wijze van opzet. De eerste verdieping over het dierenleven, de vulkanen en aardbevingen maakte dat niet zoveel uit, maar de exposities over de Maori's en het leven in Nieuw-Zeeland was niet echt goed te begrijpen. Maar visueel zag het er allemaal erg gelikt uit. We dwaalden er een paar uur doorheen. We bekeken de giand squid, de talloze opgezette dieren, waaronder kiwi's en mao's, de gemeenschapshuizen en kano's van de Maori's, de betekenis van de Treaty van Waitangi, de verschillende interieurs van huizen in de afgelopen anderhalve eeuw, en we waaiden bijna van het dak toen we op het uitkijkpunt de haven en stad bewonderden. Wat waait het hier verschrikkelijk!

Wellington, zondag 18 januari, 23:39

Na een hapje gegeten te hebben bij een steakhouse, bezochten we de bioscoop in Wellington. Dat was ook een gave ervaring; de schermen en projectors die ze bij arcaplex of Pathé gebruiken, kunnen niet tippen aan de kwaliteit alhier. En fantastisch lekkere leren stoelen! Met veel lol zagen we de musicalfilm Into the Woods, met Meryl Streep als heks. Buitengewoon amusant, alleen wat langdradig aan het einde. We liepen terug naar de hostel waar we op de naastgelegen parkeerplaats overnachten. Een locatie die niet zo tot de verbeelding spreekt, maar het was wel lekker goedkoop.

Wellington, maandag 19 januari, 10:43

We hebben nog een paar uurtjes voordat we de oversteek wagen, en die tijd besteden we aan een rondwandeling. We bekijken het parlement - vanwege de vorm Beehive genoemd - en daarna de kerk, die echter gesloten is vanwege de Wellington Anniversary. De Old St. Pauls is wel toegankelijk en dat blijkt een prachtige houten kerk uit 1866 te zijn. We kijken er een tijdje rond en ik kocht nog wat ansichtkaarten voor mijn dagboek. Wat de hoogtepunt van de reis moest worden, een kijkje bij de New Zealand Archives, liep uit op een teleurstelling, omdat het bezoekerscentrum ook vanwege de feestdag is gesloten. Geen kijkje bij de oorspronkelijke Waitangi Treaty, maar wel een foto bij de ingang.

Cook Strait, maandag 19 januari, 14:07

We zijn aan boord van de Bluebridge Cook Strait Ferry voor de drie uur durende overtocht naar het Zuidereiland. De auto staat een paar dekken lager en wij hebben een mooi uitzicht vanaf het passagiersdek. We zitten aan een tafel tegenover een buitengewoon aardige vrouw uit wellington, die ons verteld dat de golven in de Cook Strait wel twaalf meter hoog kunnen zijn. Nu is het echter een vrijwel gladde zee. Ik werk mijn dagboek bij en lees wat. Een rustige momentje dus.

Picton, maandag 19 januari, 21:08
We hebben weer een prima camping gevonden, waar we een plaatsje onder wat bomen kregen toegewezen. Onze buren waren een gezellig stel uit Australië, die de afgelopen drie weken in een enorme camper het Zuidereiland hebben bereist. Nadat ze geamuseerd ons onafgebroken gekibbel over werkelijk alles hadden aangehoord - het inparkeren, de plek van de boodschappen, wat we gingen eten, wie dat dan ging koken, etc. - raakten we met ze in gesprek en zaten we urenlang te kletsen over de reis tot dusver en het leven thuis.

Nelson, Dinsdag 20 januari, 12:30

Een leuk plaatsje, dat Nelson. We parkeerden het busje en wandelden een uurtje rond, dronken wat, en bezochten wat winkels. Ik kocht nog een boek over moa's, de vogel die al snel was uitgestorven omdat het een makkelijke prooi was. Daarna de reis doorgezet naar Kaiteriteri.


Kaiteriteri, dinsdag 20 januari, 17:30

De drukste camping die we tot nu toe hebben gehad. Ruim 400 plaatsen met voornamelijk Nieuw-Zeelanders, die van een paar dingen houden: boten, vissen en barbecuen van s ochtends tot s avonds. Het is amusant om te zien. Wij hebben een rustige middag bij de sleepervan, beetje lezen, puzzelen en dagboek bijwerken. We hebben een kajaktocht geboekt voor morgen en eten een broodje met sla en kip. Het zijn de eenvoudige dingen des levens die het leven aangenaam maken, inclusief die zon en 25 graden.

Abel Tasman Park, woensdag 21 januari, 13:34

We zaten heerlijk te lunchen in een kleine baai met helderblauw water en goudgele strandjes. We hebben er net een dik uur kayaken op zitten, waarbij de zeehonden speels onder onze kano door zwommen. De gids vertelde tijdens de korte stops vanalles over het landschap en de geschiedenis. Abel Tasman had hier Nieuw-Zeeland ontdekt, maar het beantwoorden van de oorlogshoorn van de Maori's met een kanonschot betekende direct de eerste oorlog. De Maori's ramden een roeiboot van de Nederlanders en vermoorden vier bemanningsleden. Het duurde ruim 130 jaar voordat James Cook de boel verder verkende, en de Fransman D'Urville wilden de boel ook koloniseren. Tijdens de vaartocht passeerden we een rots die D'Urville had getekend, de boom staat er nog steeds op. Het was een prachtige tocht, met gouden stranden en blauwe zee. Het was weer een fijne dag in Nieuw-Zeeland.

Murchison, woensdag 21 januari, 21:33

We hebben een mooie camping tussen de bergen. Het was een mooie route van Kaiteriteri naar Murchison, de heuvels veranderden in lage bergen en de begroeiing zag er steeds wilder en groener uit. Maar ja, het regent hier ook! Hopelijk blijft ons dat bespaard!

Hokitika, donderdag 22 januari, 18.22

We werden wakker met droog, maar bewolkt en fris weer - en een aanval door de gevreesde sandflies - kleine vliegjes die je ongemerkt ineens weten te prikken. Zodra we uit Murchison vertrokken begon de zon te schijnen en reden we over highway 6 langs dichtbegroeide berghellingen, een rustieke rivier en de kust. We konden het niet laten om enkele tussenstops te maken om foto's te schieten. Het Zuidereiland begint qua landschappen het Noordereiland nu ruimschoots te overtreffen!
We tankten en deden boodschappen in Westfield en vervolgden de route langs de kust tot we omstreeks half twee bij de Pancake Rocks arriveerden. We namen uiteraard een kijkje bij deze bijzondere rotsformaties. Daarna doorgereden naar Hokitika, waar we een redelijke camping vonden, langs het strand. Het plaatsje speelt een rol in het boek Al wat Schittert van Eleanor Catton, als het in 1866 een goudzoekersstadje is. Helaas is het vandaag nog niet gelukt om naar goud te zeven, maar dat gaan we morgen doen in een goudmijn in Ross. Op de camping lekker in de zon gezeten en mijn dagboek bijgewerkt. Mijn twee wegwerp-vulpennen zijn helaas al op en ik ga best hard door het boekje - misschien wat minder ansichtkaarten, plattegrondjes en folders inplakken!

Shiny Beach Hokitika, donderdag 22 januari, 23.44

We raakten in gesprek met de twee Duitse jongens die naast ons op de camping staan en we spraken over de reis die we maken, de bezienswaardigheden die we hadden bezocht en andere activiteiten die we hadden ondernomen. Al snel was duidelijk dat die elkaar met een dag verschil grotendeels overlapten. We aten aan de picknicktafel, deden de afwas, speelden een paar potjes UNO en zodra de avondschemering was ingevallen, gingen we op pad.
Eerst bezochten we de gloeiwormen in een grot aan de overzijde van de weg. Wat we vorige week tegen betaling vanaf met een rubberen band in het water hadden gezien, konden we nu simpelweg vanachter een simpele afscheiding bekijken: een wand met duizenden speldenknopjes blauwgroene lichtjes. Het was weer een magisch gezicht en we probeerden er volop foto's van te maken.
Vervolgens terug over de camping naar het strand om de sterrenhemel te fotograferen. Nooit eerder in mijn leven heb ik zo'n enorme hoeveelheid sterren gezien. De lucht was helder, er was nauwelijks lichtvervuiling en boven ons strekte zich de Melkweg uit: een enorme deken van sterren. Ik herkende Orion, maar rond het sterrenbeeld twinkelden nog honderden andere sterren, die je in Nederland nooit ziet. Nu begreep ik pas hoe de vroegere Polynesische ontdekkingsreizigers zich in deze streken oriënteerden met behulp van de sterren. Terwijl we een klein uurtje op het strand fotografeerden en naar de hemel staarden, zag ik tientallen vallende sterren en overvliegende satellieten.

Ross, vrijdag 23 januari, 12:03

Verwachtingsvol begin je er aan, in de zekere veronderstelling dat je diezelfde namiddag nog onder gewapende begeleiding naar het hoofdkantoor van de Bank of New Zealand wordt gebracht en de avond afsluit met een luxe diner en champagne. Maar in werkelijkheid is het zeven naar goud een stuk minder lucratief. De schamele goudkleurige flintertjes die ik na eindeloos geduldig zeven uit de pan plukte, werden door de vrouw van het goudmuseum hoofdschuddend afgedaan als Fools Gold. Ik ben in elk geval de ervaring rijker, want het was erg leuk om te doen: met een schep een gat in de rivierbedding te graven om een beetje zand in je pan te gooien en vervolgens in het water met draaiende bewegingen het koren van het kaf te scheiden. De opbrengst was dus nihil, maar nu heb ik wel een beetje een idee hoe dat er aan toe ging tijdens de goudkoorts in de jaren zestig van de negentiende eeuw, toen de westkust van Nieuw-Zeeland werd overspoeld door vele duizenden goudzoekers die ondanks de vele ontberingen hun dromen over rijkdom najaagden.

FOX Glacier, vrijdag 23 januari, 15:54

Inmiddels wordt het steeds moeilijker om niet in herhaling te vallen over de pracht en diversiteit van het indrukwekkende natuurschoon van Nieuw-Zeeland. Op sommige momenten schieten alle superlatieven tekort om te beschrijven wat je ziet en voelt. Samen met nog twee Nederlandse vrouwen maakten we per helikopter een vlucht van in totaal een half uur, waarbij we eerst recht boven de Fox Glacier vlogen. We waren al snel de plekken voorbij waar de excursies over het ijs werden gehouden; ik zag ver beneden me de groepjes miniatuurfiguurtjes over de gletsjer klauteren. Via de grote glazen ramen konden we onder ons de enorme spleten in het ijs zien en naarmate we hoger kwamen, veranderde het landschap in een ongerepte sneeuwvlakte. We bereikten de toppen van het gebergte en eenmaal over de rand strekte zich een enorme vallei uit: in een wirwar van lijnen bewoog een rivier van smeltwater zich door velden van grind- en zandafzettingen. Het was een surreëel uitzicht vanaf de grote hoogte en bewees voor de zoveelste keer duidelijk hoe mooi dit land is.
Ineens was de hoogste berg van Nieuw-Zeeland zichtbaar: Mt. Cook torent met 3764 meter net iets boven zijn naastgelegen broertje Mt. Tasman (3498 meter) uit. We landden op een sneeuwveld, vanwaar we uitzicht hadden op de bergen. We kregen vijf minuten om foto's te maken. De helikopter moest blijven draaien omdat het in de ijle lucht van het hooggebergte onmogelijk zou zijn de motor te starten. Ik sprak nog even met de piloot, die verzuchtte dat het zelden zulk helder weer was. We hadden ongehinderd zicht op alles om ons heen - in de verte dreven wat wolken tussen de bergen.
Tijdens de terugtocht zaten Manon en ik achterin. De vlucht ging terug over de gletsjer, langer berghellingen met bomen en palmvarens en tenslotte landden we weer. Opnieuw een ervaring die we niet snel zullen vergeten.

Franz Josef Glacier, vrijdag 23 januari, 20.23

We stonden op een nette camping met alle faciliteiten die we ons konden wensen. Onze Duitse vrienden waar we gisteren kennis mee hadden gemaakt, hadden al een plekje naast hun auto voor ons gereserveerd, zodat we bij konden praten over hetgeen we vandaag hebben gedaan. Daarna in de gemeenschappelijke keuken een pan chicken tonight gemaakt, en aan de tafeltjes blijven hangen. Dagboek bijgewerkt, alle foto's en films ingeladen en gebackupt. En tenslotte een paar potjes UNO om de avond af te sluiten. Ook hier was het een heldere nacht met een prachtige sterrenhemel!

Queenstown, zaterdag 24 januari, 17:56

We hebben een lange dag achter de rug: er is ruim 350 kilometer naar Queenstown afgelegd. Maar we maakten talloze tussenstops bij watervallen, scenic viewpoints en alle andere uitgestrekte panorama's die we passeerden. We moeten iedereen gelijk geven die beweerden dat het Zuidereiland een totaal ander karakter en landschap heeft. Aanvankelijk domineerden de Alpen, maar naarmate we afdaalden, hadden we bossen, de kust en heuvels die afwisselend begroeid waren met dicht struikgewas tot droge graspollen. Het lijkt op het Zuidereiland wat rustiger op de weg, maar soms doen zich ergerniswekkende situaties voor als toeristen traag rijden om de omgeving te bekijken of hun wagen op het laatste moment een parkeerplaats op gooien. Er er zijn soms Nieuw-Zeelanders die zelfs de maximale snelheid niet snel genoeg vinden en constant zitten te duwen tot ze een riskante inhaalmanoeuvre kunnen uithalen. Kortom, vanuit onze Happy Sheep Sleeper Van maken we de leukste avonturen mee.
Morgen maken we een dagexcursie per bus en boot naar Milford Sound, een route die door iedereen wordt aanbevolen!

Milford Sounds, zondag 25 januari, 17.11

We werden om zeven uur bij de camping opgepikt door een taxi en naar het centrum van Queenstown gebracht, waar de luxe touringcar richting Milford Sounds vertrok. Het leek ons een verstandige keuze om de excursie naar het Nationale Park Fiordland te boeken in plaats van de 600 km zelf te rijden. Bovendien zat er nog een boottocht bij, dus de geheel verzorgde trip was de moeite van het vroege opstaan wel waard. De ruim vier uur durende busreis werd helemaal een feest toen bleek dat ene Paul onze buschauffeur was. Hij is een Maori en wist ons vrijwel onafgebroken te vermaken met verhalen over zijn cultuur, wetenswaardigheden over het landschap en geschiedenissen rond de kolonisatie van dit gebied. Het werd daarmee niet alleen een rit door opnieuw een adembenemende omgeving, maar ook een aangename en leerzame tocht door het zuidwestelijke deel van Nieuw-Zeeland.
En het viel op toen de chauffeur ons er op wees: het is stil in de bossen. De vele ratten, fretten en vooral opossums zijn verantwoordelijk voor het leegroven van de nesten van de inheemse vogels. Van alleen al de opossums wordt geschat dat er 90 miljoen in Nieuw-Zeeland leven. Wat ooit een goed idee leek voor de bontindustrie, ontaardt nu in een regelrechte ecologische ramp! Het geeft wel te denken.
We hadden weer het mooiste weer dat we konden wensen: vrijwel onbewolkt, zo'n 32 graden en een licht briesje. De chauffeur meldde dat het uitzonderlijk was voor dit gebied, waar jaarlijks gemiddeld zeven tot negen meter regen valt. We stopten regelmatig voor het maken van foto's van watervallen en het drinken van het helderste water van het land uit een beekje. De bergen werden steeds hoger tot we in Milford Sounds belandden, wat in feite een fjord is. Daar gingen we aan boord van het schip dat ons twee uur lang tussen de onvoorstelbaar hoge steile wanden leidde, tot we de Abel Tasmanzee bereikten en de terugtocht werd aanvaard. Ook weer een leuke onderbreking voordat we de lange busreis naar Queenstown ondernamen, die we deels slapend doorbrachten.

Dunedin, maandag 26 januari, 19:13

We verlieten Queenstown misschien wat overhaast, maar de tijd begint langzaam te dringen. Vrijdag moeten we de bus weer helemaal schoon inleveren in Christchurch, en dat is ook nog wel een stukje rijden. Dus we pakten alles in, tankten de bus vol, en gingen op weg naar Dunedin. Dit deel van Nieuw-Zeeland is wat dichter bevolkt, zodat we weer mooie landschappen passeerden, maar het ongerepte is er door hoogspanningsmasten (er wordt elektriciteit opgewekt bij de meren hier) en verspreide huizen wel een beetje af. We lunchten bij de Subway in Milfon, en halverwege de middag bereikten we Dunedin, dat toch weer anders wordt uitgesproken dan je denkt.
Daar deden we de was, wat vooral voor Manon van belang is. Ik heb wat oudere shirts en broeken mee, die ik weggooi als ze vuil zijn. Zo hou ik steeds meer ruimte over in mijn koffer voor de souvenirs die weer mee terug moeten! Morgen gaan we Dunedin verkennen en wellicht eens shoppen!

Dunedin, dinsdag 27 januari, 12.12

We namen een kijkje in het Museum van Dunedin, dat een enorme collectie objecten en specimen herbergt in een groot gebouw. Daar konden we dus weer een paar uurtjes rondzweven en leren over de lokale Maoricultuur, over arctische poolstations, over de Polynesische culturen, over insecten, over de geschiedenis van Dunedin als haven voor de walvisjacht en er was veel aandacht voor de natuurhistorie. Ik heb de afgelopen weken een fascinatie ontwikkeld voor de Moa, de struisvogelachtige loopvogel die zo'n 400 jaar geleden is uitgestorven na overmatige jacht door de Maori's. Er stonden skeletten opgesteld van diverse soorten, waarbij de grootste nog ruim een meter boven me uittorende. In de afdeling over nautische geschiedenis stond als middelpunt tussen talloze scheepsmodellen een twaalf meter lang skelet van een vinvis, die in 1912 is aangespoeld. Kortom, we hebben ons wel weer vermaakt in museum.

Royal Albatross Centre, dinsdag 27 januari, 15:57

Het Otago Peninsula is een paradijs voor zeedieren, maar een zes uur durende excursie langs albatrossen, pinguïnsen zeehonden leek ons wat teveel van het goede. We besloten alleen een bezoek te brengen aan de albatrossen, en reden naar het bezoekerscentrum. Daar kregen we een inleiding over de geschiedenis van het schiereiland, over de vogels die hier in de jaren dertig voor het eerst succesvol broedden en hoe ze sindsdien beschermd worden. De vrouw ging in op de grote spanwijdte van de albatrossen (drie meter!) en dat ze 85% van hun leven op zee doorbrengen. Ze komen alleen aan land om te broeden en deze locatie is de enige waar ze dat aan het vasteland doen: de andere broedkolonies bevinden zich op vaak moeilijk bereikbare eilanden.
Vervolgens beklommen we de klif en konden we vanuit een observatiehut de enorme vogels bewonderen. Diverse vlogen rond, een stuk of vijf zaten te broeden en de rest stond een beetje rond te hangen, zichzelf of elkaar te krabben, te ruziën, op de grond te trappelen en met hun snavel in de lucht te zwaaien. Het waren kolossale beesten, het was een humoristisch gezicht om ze met veel moeite in de sterke wind te zien landen en we volgden de ranger die een kijkje nam bij de nestelende dieren. Na afloop terug naar de bus, waar we en broodje aten en direct belaagd werd door vele tientallen meeuwen die op, onder en naast de bus hoopten op een traktatie.

Oamaru, dinsdag 27 januari, 22:23

We hebben een plekje op een camping naast de haven. We hebben deze speciaal uitgekozen omdat de pinguïns hier dagelijks tijdens de schemering vanuit de haven naar hun nestplaatsen lopen. Als wij niet naar de pinguïns willen, dan komen ze wel naar ons toe! Dus rond een uur of tien nemen we een kijkje langs het water en - warempel! - er zitten een paar pinguïns tussen de roeiboten op een helling. Ze zitten zich wat te poetsen en na een tijdje beginnen vier beestjes de tocht naar de nesten. Ze waggelen de straat over en trekken via de ingang van de camping over het terrein tot ze onder het keukenblok verdwijnen, waar ze blijken te nestelen. Heel koddig allemaal. Even later volgen we nog een groepje, en dan is het mooi geweest voor vandaag.

Oamaru, dinsdag 27 januari, 11:41

Waar we ons niet van bewust waren, is dat Oamaru een stadje is met goed bewaard gebleven negentiende eeuwse gebouwen. En twee straten hebben ze ingericht met allerlei Victoriaanse thema's. We beginnen in een oud pakhuis dat is omgebouwd tot een galerie voor Steampunk: de sciencefiction waarin geen futuristische computers, maar stoom de energie van de verre toekomst is. Het is een bijzondere collectie leidingen, machines, omgebouwde traktors en zelfs een treinstel. Waar ze het allemaal vandaan hebben is me een raadsel, maar het zag er geinig uit. De spiegelkamer was een absoluut hoogtepunt, met gekleurde lichtjes tot in de oneindigheid.
Daarna wandelden we langs een negentiende eeuwse drukkerij, een boekbinderij, diverse boekhandeltjes en kunstateliers waar allerlei bijzondere werken te koop waren. Bij de Nederlandse bakker een gevulde koek gekocht en na deze leuke ochtend de weg vervolgd naar Timaru.

Christchurch, donderdag 28 januari, 14:12

Zodra we in christchurch arriveerden, zagen we een carwash waar we de bus onder handen namen. We wasten de buitenkant en stofzuigden de binnenzijde: misschien hadden we dat tussendoor ook eens kunnen doen, ons tijdelijke huis zag er meteen weer een stuk beter uit.
Vervolgens bekeken we het centrum van Christchurch, dat in februari 2011 zwaar getroffen is door een aardbeving. We dwaalden door een bijzonder decor: diverse gebouwen waren gloednieuw, anderen stonden in de steigers, en her en der waren er gewoon lege plekken die als tijdelijke parkeerterrein in gebruik waren. Het meest tragisch was de kathedraal. Die lag ook nog half in puin. We wandelden wat rond, langs een tijdelijk winkelcentrum in containers, en tenslotte richting het museum, waar we een kijkje namen bij de diverse afdelingen. Op de camping lekker in de zo'n gezeten, dagboek bijgewerkt en begonnen aan het organiseren van de koffer. Morgen de vlucht naar Auckland.

Christchurch, vrijdag 30 januari, 10:53

We lieten de bus achter bij de camperverhuur. We hadden zo ons best gedaan om de uitgewoonde sleepervan weer toonbaar te maken, maar de vrouw keek slechts vluchtig naar eventuele schade, checkte of we de tank hadden bijgevuld en nam de kilometerstand op. En dat was dat. Wekenlang was het busje ons verblijf geweest, en nu namen we er met pijn in ons hart afscheid van. We kregen een rit naar het vliegveld en daar dropten we de bagage in een depot. Mijn koffer woog maar liefst 28 kilo: hij zit vol verhalen en herinneringen!

Christchurch, vrijdag 30 januari, 15:30

Om de tijd te doden, bezochten we het Antarctic Centre. Christchurch is namelijk de uitvalsbasis en bevoorradingsstation voor talloze onderzoeksteams en poolstations. Naast het centrum stond de enorme loods van de United States Antartic Program, met enkele Herculestoestellen. In het bezoekerscentrum maakte je kennis met het klimaat, de flora en fauna en andere wetenswaardigheden over Antarctica. Er was een overzicht van historische poolexpedities en een bassin met pinguïns. En diverse filmzalen met beelden van het bevroren continent. We maakten zelfs nog een ritje met de Hagglunder, een voertuig dat op de zuidpool wordt gebruikt: met een noodvaart werden we over een parcours met heuvels, kliffen en diepe modderpoelen gereden. Wat een avontuur!

Auckland, vrijdag 30 januari, 20:38

De vlucht verliep snel en efficiënt. Bij de binnenlandse vlucht was de controle minimaal. Helaas was het bewolkt, zodat we niets van het land konden zien. We zaten wat te lezen en te puzzelen, maar de vlucht duurde slechts een dik uur. Eenmaal in Auckland een taxi naar het motel genomen. Na een maand weer in een echt bed liggen... Wat een genot!

Auckland, zaterdag 31 januari, 11:45

Vandaag begon de Auckland Nines, een rugbytoernooi, waardoor er een uitgelaten sfeer in de stad leek te hangen. We wandelden richting het centrum, wat nog een aardige afstand bleek te zijn, maar uiteindelijk arriveerden we bij de Skytower, de tweehonderd meter hoge toren met restaurant, uitkijkvensters en telecommunicatie. We dronken wat in de bar op 180 meter hoogte. Het was een leuk gezicht, maar omdat we niets herkennen van deze stad, is het ook niet meer dan dat. We maakten wat foto's op de panoramadekken en kwamen weer veilig met beide voeten op de grond. Daarna vervolgden we de route door het centrum, wat ook niet echt veel voorstelt. Alleen bij de haven zag het er wel gezellig uit.

Auckland, zaterdag 31 januari, 16:30

Het museum van Auckland was ook zeer de moeite waard... We kwamen tijd tekort om alle kunstschatten uit de jonge historie van dit land te bekijken. Weer een uitgebreide collectie over de Maori's en zalen vol met opgezette dieren en skeletten. Ook hier stonden weer enkele moa's opgesteld: wat een kolossale dieren moeten dit zijn geweest! We aten nog wat in het café, rekten het bezoek tot sluitingstijd en liepen daarna door wat winkelstraten richting het motel.

Auckland, zondag 1 februari, 15:23

We bezochten de Art Gallery, een groot museum met moderne kunst, dat vooral werd aangeraden vanwege de tijdelijke expositie met installaties met licht: de Light Show. We maakten eerst een rondje door het museum, langs de Nieuw-Zeelandse kunstwerken van de afgelopen twee eeuwen (eerder werd hier nog geen kunst vervaardigd) en Europese klassiekers, waartussen ook Nederlandse schilderijen uit de gouden eeuw te vinden waren. Maar dat waren dan vooral derderangs schilders waar ik nooit van heb gehoord.
De Light Show bleek enkele geweldig gave installaties te bevatten. Vooral het zaaltje met 26 fonteintjes in een donkere ruimte die met een stroboscoop werden verlicht gaf een heel bijzonder effect, en de drie ruimtes met louter blauw, groen en blauw licht waren erg verontrustend. En een apparaat met 20.000 led-lampjes gaf een heel vrolijk effect.
We aten een hapje op deze laatste avond samen in Nieuw-Zeeland en keerden terug naar het motel. Gisteren verloor Nieuw-Zeeland tegen Australië tijdens het rugbytoernooi. Uit de opgewekte schreeuwen die we vanavond horen, zullen ze vandaag beter hebben gepresteerd!

Auckland, maandag 2 februari, 16:37

We werden om twaalf uur door de taxi opgepikt en naar het vliegveld gebracht. Veel te vroeg, want het vliegtuig vertrok pas om zeven uur. Dus we hadden een hele middag te vullen, en dat deden we met lezen, schrijven, puzzelen en de laatste dollars uitgeven aan wat kleine souvenirs en eten. En zo kropen de laatste uren samen voort, terwijl we nog wat herinneringen ophaalden aan de afgelopen weken. De vlucht van Auckland naar Sydney verliep zonder veel bijzonderheden, totdat we waren geland en het onvermijdelijke moment van afscheid aanbrak. Een laatste omhelzing, een laatste zwaai en daar verdween Manon richting haar volgende avontuur. Ik ging door met de lange vliegreis naar huis.