Australia the timeless land.

JAAA, na 6 maanden werken was het eindelijk ROADTRIPTIME.
Onverklaarbaar en onaantastbaar land. Australie heeft iets bijzonders, iets puurs en tijdloos.
Na een rondtrip van 5 weken, vanaf het rode zand door de outback naar de zonnige stranden en weer terug in de drukke stad. Na het rijden van 67 uur en 5764 km veder voelde het alsof ik door 4 verschillende landen heb gerezen. Maar ook door de tijd.

Van Sydney in het vliegtuig, drie uur durende vlucht naar Alice Springs, het midden van Australie. Ik kon me weinig voorstellen van Alice Springs. Onder mij vandaag zag ik de stad, de groene Blue Mountains veranderen in zand. Zoveel rood zand. Alsof je land midden in de woestijn.
Niet alleen het landschap is totaal anders, ook de mensen lijken te leven in een andere cultuur.
Geen schoenen, aboriginals zoals ik ze nog nooit in Sydney heb gezien, weinig groen, echte diehard outback aussies. Alleen maar buiten leven en overal en alleen maar onder rood zand bedekte 4WDs.

Eerste naar het zuiden de weg naar Uluru, ondanks het asfalt lijk het alsof je door de prehistorie rijd. Elk moment kan er een vreemd wezen langs de weg staan, zonder dat je er raar van op kijkt. Uren lang kan je er rijden zonder mensen tegen te komen. Alleen maar weg en zand. Verdrinken in gedachtes en dromen over dromen. Zo relaxed, totdat je Ayers Rock, Uluru, ziet opdoemen in de verte, hoe dichterbij je komt hoe meer overweldigend het is. Het gebied straalt zoveel kracht en spiritualiteit uit. Voor de aboriginals is deze plek heilig, er hangt een geschiedenis aan rituele en ceremonies omheen. Ayers Rock is zo onbeschrijfelijk groot.

Zes uur rijden naar Uluru moest ook weer terug gereden worden naar Alice Springs. Nu klink 6 uur heen en 6 uur terug erg lang. Maar op het continent Australie is dat een mieren afstand. Aangezien we nog 55 uur te rijden hadden. ’s avonds wildkamperen gelukkig was er een prachtige heldere sterrenhemel waar ik onder in een diepe slaap kon vallen naast een kampvuur.

Weer terug in Alice Springs, duizenden art galeries, straatartiesten, er is veel te zien maar weinig te doen. Toen op pad naar Ti Tree, Tennant Creek en de Three Ways, uit het niets doemt er telkens een klein inimini dorpje op met tiental huizen en een tankstation. Er iets niet zoveel. Maar het is wel heel erg charmant. Net voor de Tree Ways bevind zich een formatie stenen, Devils Marbles, een gebied met honderden geronden keien op elkaar gestapeld. Sommige keien zijn 7m in diameter. Na een wandeling door, op, rond, over de Marbels vervolgende de weg via Three Ways naar rechts naar het oosten. Op naar Queensland. Tot aan de kust.

Langzaam zag ik het landschap veranderen in een groene omgeving. Andere bomen, meer kleuren, minder zand, meer mensen en een snelweg! Van Port Douglas de hele kust af naar beneden tot aan Sydney. De kust deed me erg veel denken aan Nieuw-Zeeland.
Zoveel mooie plekken, zoveel mooie stranden. Gesnorkeld vanaf cairns in het Great Barrier Reaf, waar ik een vriendelijke haai, Nemo en een schildpad ontmoet hebt. Het water was honderden kleuren blauw. Zo mooi.

Fraser Island. Het grootste zand eiland ter wereld. En eindelijk een 4WD! Twee dagen crossen op het strand en door het bos. Kamperen op strand. Fraser Island was geweldig. Heel gek om op zand te rijden vlak langs de waterlijn.

Het is allemaal een hele korte beschrijving, maar omdat ik het zo slecht bij hou kan ik ook niet alles uitgebreid vertellen. Maar gelukkig hou ik wel netjes mijn dagboek bij en heb ik honderden leuke verhalen als ik thuiskom. Na 28 dagen was ik weer terug in Sydney. En terug bij mijn aussie family.
Ondanks ik het heel erg leuk vind in Sydney viel ik toch een beetje in een gat na z’n trip. Maar gelukkig zit ik op dit moment opnieuw in de zon, want ook met de familie zijn we nu op vakantie. wat een bofkont ben ik toch. Weer in de zon! Want het is nu winter in Sydney dus super regenachtig en koud. Maar binnen een paar weken word het gelukkig weer warmer weer.

Louie word volgende maand 2 en is op dit moment het grootste peuter monster wat er op aarde rond loopt. Charlie is alweer bijna 4 maanden en nog steeds erg schattig. Maandag vliegen we weer terug naar Sydney. En dan begint het ‘normale’ leven weer.

Ik heb nog 156 Australische dagen te gaan. En dat gaat voorbij vliegen. Net zoals de afgelopen 7 maanden. Maar ik begin stiekem met alle plannen voor mijn volgende continent, yes!

xxxxxxxxxxxx